Even voorstellen.

In 2011 ben ik samen met mijn man Ed van der Neut naar Italië geëmigreerd op de voet gevolgd door de camera's van ik vertrek.
Ik, Heleen, ben geboren op Aruba waar mijn ouders vanuit Brabant naar toe verhuisde in de jaren 50 om daar in het onderwijs te gaan werken. In 1969 verhuisden wij naar Nederland en ik groeide op in Breda waar ik tot mijn 32ste heb gewoond. Na mijn scheiding verhuisde ik naar Zuid-Beverland samen met mijn toen 5 jarige zoontje. Er volgde daarna nog vele verhuizingen waarbij Zuid-Beverland uiteindelijk werd verruild voor Zeeuw-Vlaanderen.
Ed woonde in een gezellig huis in Spijkenisse onder de rook van zijn geboortestad Rotterdam. Hij was een verstokte vrijgezel en had een leuk en gezellig leven. Het alleen zijn beviel hem prima. Maar met het klimmen van de jaren, begon ook het verlangen te groeien om zijn leven met iemand te delen.  En ook ik was alleen.
En zo kwam het,  dat wij elkaar in 2003 leerde kennen. Het was liefde op het eerste gezicht. 
Latten was voor ons beiden geen optie.  Al snel stapte wij in het huwelijksbootje en in november 2004 kochten we samen een idyllisch vrijstaand klushuis uit 1886 in Lamswaarde, een lieflijk dorpje in Zeeuws-Vlaanderen. 

Ed kon zijn werkzaamheden als filiaalleider bij een vooraanstaande woonwinkel, voortzetten in Goes.  Ik werkte in Terneuzen als activiteitenbegeleidster (welzijnsmedewerkster) in een woon-zorgcomplex waar mensen woonde met een niet aangeboren hersenletsel. Door stopzetting van dit unieke project, stopte ook mijn baan. Ik werd tewerkgesteld in de dagopvang voor beginnend dementerende ouderen, maar dit was niet mijn passie.  Daarom besloot ik in 2005,  om naast mijn werk en het runnen van een huishouden, een fulltime HBO studie te gaan volgen voor ergotherapie.
In dat jaar kwamen echter ook de eerste ideeën opborrelen om een B&B te gaan beginnen in Italië.  Toch heb ik mijn studie afgemaakt en ben ik nog 3 jaar werkzaam geweest als ergotherapeut in een verpleeg-  en verzorgingshuis voordat we samen voorgoed naar Italië vertrokken, gevolgd door de camera's van "Ik Vertrek". ( uitzending 4 februari 2012, NPO 1)

1 juni 2011 werd dan ook een mijlpaal in ons eens zo rustig en onbezorgde leventje.
Op deze datum verruilde wij een leven vol zekerheden voor een geweldig nieuw avontuur vol uitdagingen. 
De lang gekoesterde droom werd werkelijkheid. 

Zes weken lang is er keihard gewerkt en geklust zodat om op 15 juli 2011 de deuren te kunnen openen en onze eerste gasten welkom te kunnen heten. Het was een race tegen de klok. Het was ons gelukt om van een verwaarloosde agriturismo iets heel moois te maken. 

Lees meer in mijn blog - ik vertrek

Het begin van onze droom
In 2004 zijn wij "besmet" geraakt met het emigratievirus na het zien van vele afleveringen van het televisie programma  “Terug naar Toscane ” waar familie Caldesie werd gevolgd door tv-camera's.  In deze serie werd de kijker meegenomen op een reis door Toscane. De meest mooie plekjes werden getoond en je maakte kennis met het Italiaanse leven en de mensen. Bij het zien van al deze beelden besloten we om naar Toscane op vakantie te gaan. Onze reisbestemmingen lagen meestal buiten Europa. Eenmaal in Toscane werden we op slag verliefd. Italië had onze harten gestolen.  
Elke vakantie vertrokken we naar la bella Italia en genoten we van de vriendelijke, gastvrije mensen, het heerlijke eten, de wereldberoemde wijnen, de sprookjesachtige steden, de magnifieke natuur die telkens weer bijzondere plaatjes opleverde. 
Een land waar het onmogelijk is, om jezelf ook maar 1 seconde te vervelen. 

Liggend in een hangmat op een topje van een heuvel, zien we hoe het licht van het ochtendgloren de hemel in prachtige tinten rose kleurt en staren we naar het dal die vannacht is omgetoverd tot een wolkenmeer.  De mist die vanuit het dal nu langzaam de heuvels rondom ons verblijf kust, omhult ons in een mysterieuze witte serene stilte. Een gelukzalig moment. Iets wat je voor eeuwig vast wilt houden maar ook anderen wilt laten ervaren.   
En zo werd onze droom geboren.

We wilde weg uit de hectiek in Nederland waar je elke minuut van de dag wordt geleefd.  Ontsnappen aan het altijd maar “moeten”, rennen en presteren en het hollen van de ene afspraak naar de anderen.    
Dat moet anders kunnen.  
Het omgaan met mensen, hun in de watten leggen en vermaken, hun het echte vakantiegevoel geven; dat zat ons in het bloed. 
Onze gasten het echte “dolce far niente” gevoel bieden, werd ons doel.  De stap om een B&B te gaan beginnen was dan ook niet heel groot.   
 

Van droom naar werkelijkheid

Het alleen maar erover dromen kreeg al snel een andere wending. We wilde de uitdaging aangaan en het gewoon gaan doen! In 2005 zijn dan ook serieus op zoek gegaan naar een pand om onze eigen B&B te kunnen beginnen.
Toen we die na 8 maanden gevonden hadden, werd het pand net voor onze neus verkocht. Onze zoektocht begon weer van voor af aan. Maar toen brak de crisis uit. Deze sloeg hard toe en onze droom leek in rook op te gaan. We konden ineens een stuk minder lenen. Hetgeen waar we naar zochten leek buiten ons bereik te komen.
Vele panden hebben we bezocht en vele alternatieven hebben we besproken en bekeken. Hetgeen wat we zochten kregen we maar niet gevonden. En onze vakanties stonden alleen nog maar in het teken van huizenjacht.   

2010 werd een jaar waarop we alles op alles hebben gezet om HET pand te vinden.
Als we die niet zouden vinden, dan zou dat het einde betekenen van deze droom.  
Ed vertrok voor 9 maanden naar Italië om in een luxe B&B te gaan werken. In zijn vrije tijd ging hij op zoek naar een geschikt pand. Na dik 8 maanden alleen vele panden bezichtigd te hebben en mijlenver gereden te hebben door het Toscaanse en Umbrische landschap, vonden we dan toch eindelijk onze droom locatie! Ed zijn taak zat er namelijk bijna op. Over 3 weken zou hij weer thuis komen. We waren ons eigenlijk al aan het voorbereiden dat we een B&B in Italië moesten vergeten. Maar als een wonder kwam dit pand langs. 
Wij waren direct onder de indruk van de schitterende ligging en het adembenemende en magisch uitzicht van dit bijzondere en unieke plekje,  gelegen in het authentieke deel van Umbrië.   
Dit was waar we al die tijd naar op zoek waren geweest en waarvan we hadden gedroomd.
Toen moest het contract nog getekend worden wat heel wat voeten in de aarde heeft gehad. Maar, na 5 maanden onderhandelen en stress was er dan toch eindelijk overeenstemming en kon er getekend worden.  
Vista sull'oliveto in Poggiolo, een klein vriendelijk gehuchtje,  4 km van Calvi dell'Umbria, werd onze thuishaven. . 
Op 15 juli 2011 konden we onze eerste gasten verwelkomen.​​​

Hoe ging het verder,  vele jaren later? 

Het gelukzalige gevoel is nooit weggegaan. Elke dag opnieuw prezen wij ons gelukkig en waren we blij dat we deze stap gemaakt hadden. En natuurlijk waren er hobbels op onze weg geweest en hebben we beren gezien. Maar voor alles zijn er oplossingen. En gelukkig waren wij niet materialistisch ingesteld en konden wij van hele kleine dingen enorm genieten. 

Elke dag was het weer een feest, als ik de gordijnen in onze woonkamer openschoof. Het uitzicht was elke dag weer adembenemend en ook elke dag weer anders en dat verveelde nooit. Er ging geen dag voorbij dat we dit niet vast legde met onze camera.  

We genoten en werden nog steeds dagelijks verrast door de schoonheid van de natuur. 
Van de duizenden fonkelende sterren aan een nog pikzwarte hemel en het gezang van de nachtegalen in het holst van de nacht. Het gekwetter en gesjilp en de vele vogels en het vleugelgeknars van de krekels en de cicaden die het gezang van de vogels in de hete zomermaanden doen overstemmen. Het horen blaffen van de vossen en het roepen van de uilen. De dassen, stekelvarkens en wilde zwijnen die bij het vallen van de avond in de olijfgaard rondneuzen en zich tegoed doen aan eikeltjes en noten. De dansende vuurvliegjes die in juni de bomen en struiken doen laten lijken op met kerstversiering opgetuigde bomen en de avonden doen omtoveren tot een sprookjesachtig landschap.  
De zwaluwen die elke dag weer een luchtballet voorstelling geven en een verfrissende duik komen nemen in het zwembad waarna de vleermuizen later op de avond voor een verrassende toegift zorgen. Het magnifieke uitzicht dat elke dag anders en bijzonder is van zonsopgang tot zonsondergang en waar we nog steeds elke dag met volle teugen van genieten en naar kunnen blijven staren.  
De heerlijke wandelingen en fietstochten die we maakten en waar we één werden met de natuur. Het meegenomen worden in de tradities van de Italianen en meegaan om wilde asperges en rucola te plukken of bospaddenstoelen waarbij het uitwisselen van recepten niet kon ontbreken. Het zien van al die bloemen- en vlinderpracht, de heldere beekjes en de vele watervallen, de glooiende heuvels en de diepe valleien, de bossen en de landerijen.  De historie en de cultuur.   
Kortom, wij voelde ons hier helemaal thuis en genoten van het leven, samen met onze Italiaanse vrienden.  Hier wilde samen oud worden.​​​​​​​​​​​​​

​

Een abrup eind aan onze droom
In mei 2023 werd bij Ed darmkanker geconstateerd naar aanleiding van het tweejaarlijks darmonderzoek. Eind juni werd Ed geopereerd en alles leek goed te gaan. De biopt liet echter zien dat de kanker die gevonden was, een zeer agressieve vorm was.

Er werd besloten om Ed preventief chemo te geven in de vorm van tabletten. Daar is hij 9 september mee gestart. Het ging uitzonderlijk goed. Geen nare bijwerkingen e.d.
In oktober hebben we met vele extra handen aan hulp, de olijven geoogst. Toen die erop zat, vertelde Ed mij dat hij pijn had onder bij zijn ribben. Hij kon niet meer op zijn buik liggen door de pijn. Spierpijn dachten we. Waarschijnlijk van de pluk en het sjouwen van kilo's olijven. .
Bij de twee wekelijkse controle bij de oncoloog vertelde Ed van zijn klachten en werd door de oncoloog onderzocht. De lever bleek opgezet te zijn. Er werd besloten een echo te maken. Die zag er heel slecht uit en 2 dagen later, op 2 november, werd er een MRI gemaakt om duidelijker te kunnen zien wat er aan de hand was.

Een dag die ik nooit meer zal vergeten.  Een dag die ons leven voorgoed zou veranderen en al onze dromen in één klap wegvaagde.  De MRI bevestigde namelijk de uitslag van de echo en de arts moest ons het slechte nieuws gaan vertellen.
Hoe ze toen naar ons keek, ook dat zal ik nooit meer vergeten. Volledig lamgeslagen schudde ze haar hoofd. De oncoloog had duidelijk moeite om ons het slechte nieuws te vertellen. Wat ons werd verteld is dat Ed palliatatieve chemo zal gaan krijgen en dat zijn levensverwachting niet erg hoog is. Een dag, een week, een maand, een jaar, misschien iets meer??  
Ze sprak zelfs al over thuiszorg. We waren compleet in shock. Het leek of de wereld compleet instortte. 
De lever was zo groot dat hij elk moment kon klappen, en dan zou het ook direct over en uit zijn.
Alle artsen stonden voor een raadsel; eind juni was de lever nog mooi en was er niks aan de hand. Vier maanden later is hij dubbel zo groot en vol met kanker, terwijl Ed aan de chemopillen zat. Hoe kan dit? 

Hoe nu verder??
We besloten Vista sull'oliveto ter overname aan te bieden op diverse media kanalen.
Door allerlei omstandigheden lukte het ons niet om Vista sull'oliveto op 1 maart door anderen te laten overnemen. We stonden voor een enorm dilemma.  

Inmiddels waren onze zoon Bas en zijn vriendin, bezig met onderhandelingen om een B&B te gaan starten in Civitello del Lago, een middeleeuws stadje op een uurtje rijden van ons vandaan.
Dit hebben ze afgeblazen zodat ze het komende seizoen onze taken over konden nemen en ik me volledig kon inzetten voor de zorg voor Ed. Ed had rust nodig, want de chemo's hakten er behoorlijk in. 

Ondanks het knokken en Ed's enorme vechtlust en de hoop die we beiden hadden dat we wellicht nog een paar mooie jaren samen mochten hebben, heeft Ed deze oneerlijke strijd niet kunnen winnen. Hij is op 17 maart 2024 overleden. 

Een bewogen jaar
Bas en Vera hebben in 2024 de honeurs waargenomen. Helaas kreeg Vera te kampen met enorme heimwee en daarom is zij eind augustus weer naar Nederland vertrokken. Ik heb haar plek weer ingenomen en samen met mijn zoon Bas hebben we het seizoen afgemaakt. 
Bas is eind september weer terug naar Nederland gegaan om daar zijn leven en werk weer op te pakken en ik ben toen alleen verder gegaan.
Iets wat een onmogelijke taak bleek. 
De plek is te emotioneel geworden voor mij.  
Vista sull'oliveto zal nooit meer hetzelfde zijn zonder Ed, hoe hard ik ook mijn best heb gedaan en hoe hard ik het ook probeerde. Ed heeft een enorme leegte achtergelaten. Zijn aanwezigheid en zijn grappen worden door iedereen gemist.
Ik was vaker op de achtergrond aanwezig. Ed was de ziel van Vista. En niemand kan hem vervangen.
Het was daarom ook heel erg moeilijk om dit besluit te nemen, want ik wilde heel graag de droom, die we samen gestart waren, afmaken.  Maar het lukte me niet. 
Na heel lang wikken en wegen en met heel veel pijn in mijn hart, heb ik op 1 januaruari 2025 de deuren van Vista sull'oliveto gesloten. Op mijn nieuwe plek in Poggio zet ik mijn werkzaamheden voort en vanaf deze nieuwe locatie bied ik activitieten aan.
Vista sull'oliveto staat weer te huur en hopelijk wordt er een opvolger gevonden die onze droom kan voortzetten.  .

Dankbaar

Het liefst had ik nog wat jaartje doorgegaan, al was het maar om van al onze gasten afscheid te kunnen nemen en met een beter gevoel de poort achter me te kunnen sluiten. 
Lieve gasten, dank jullie wel voor alle mooie jaren, de mooie momenten en herineringen die we samen met jullie hebben gemaakt en de steun die ik van jullie heb gekregen, en nog steeds krijg, in deze zware tijd.  En ook Ed had dit nog heel graag tegen jullie willen zeggen. 

​

Bas en Vera wil ik danken voor hun enorme inzet, moed en de geweldige steun die ik van hun gehad heb.
Zonder hen had ik het niet gered. 

​

Grazie mille!!!

Heleen